Fiat Tempra

Fiat Tempra to samochód osobowy odznaczający się solidnością, niezawodnością i przydatnością w codziennym użytkowaniu. Szczególnie wyróżniającą się cechą jest różnorodność wyposażenia Fiata Tempry. W latach produkcji od 1990 do 1996 zmieniały się wersje silnika i klasy wyposażenia. Jako pierwszy model wprowadzono na rynek w 1990 roku Temprę z nadwoziem limuzyny typu sedan. Pierwsze auto wyposażone było w silnik o pojemności skokowej 1,99 litra i mocy 113 KM. Typ 2.0i.e.SX z czterocylindrowym silnikiem rzędowym z zapłonem iskrowym i przednim napędem był w 1990 roku jedynym modelem Fiata Tempra. W kolejnym roku Fiat wprowadził samochód Tempra Station Wagon jako kombi z tą samą wersją silnika. W 1992 roku firma Fiat rozszerzyła ofertę o dwa pojazdy z 1,8-litrowym motorem Otto i dwoma wersjami silnika wysokoprężnego o pojemności skokowej 1,9 l oraz kombi z wysokoprężnym zespołem napędowym, każdorazowo z wyposażeniem SX i SLX. Paleta samochodów Fiat Tempra została ponownie uzupełniona w 1993 roku o model z silnikiem z zapłonem iskrowym 1,4 l i o Fiata Tempra 4x4 SLX z napędem na cztery koła. Jednocześnie dokonano modyfikacji nadwozia do bardziej nowoczesnego kształtu i wyższych standardów bezpieczeństwa z bocznym elementem pochłaniającym energię zderzenia, łącznie z usztywnionym nadwoziem i (dopasowanym do tamtego okresu) rozszerzeniem wyposażenia o poduszki bezpieczeństwa. Zasadniczo Fiat Tempra był produkowany na bazie modelu Fiat Tipo, stanowiąc jego wersję sedan i kombi. Nadwozia różnych modeli Fiata Tempra były w 70 procentach ocynkowane. Pojedyncze części, zwłaszcza pokrywy komory silnika, były produkowane także z tworzywa sztucznego. Dzięki temu Fiat mógł poprawić swoją reputację, zgodnie z którą włoskie auta miały być bardzo podatne na rdzę. Do serii specjalnych należał Fiat Tempra Eleganza i Fiat Tempra Liberty.

Fiat Tempra jako klasyczna limuzyna z nadwoziem typu sedan

Limuzyna typu sedan była zaprojektowana (co jest typowe dla tego rodzaju samochodów) jako wersja z pięcioma siedzeniami. Silniki Otto wymagały benzyny Super i spełniały wymogi klasa emisji substancji szkodliwych klasy emisji substancji szkodliwych Euro 1. Oprócz silników z gaźnikiem w każdej wersji modelu dostępny był także silnik z pompą wtryskową. Zespoły napędowe 1,6 l z gaźnikiem osiągały moc 76 KM, a z wtryskiem paliwa – 69 KM. Z silnikiem w tej wersji Fiat Tempra mógł uzyskać maksymalną prędkość 172 lub 163 km/h. Limuzynę z silnikiem 1,6 l produkowano równocześnie w czterech wersjach wyposażenia z gaźnikiem, centralnym wtryskiem, a w późniejszych latach także z układem wtrysku z kolektorem ssącym. Osiągi wynosiły od 75 do 90 koni mechanicznych przy maksymalnych prędkościach w zakresie od 168 do 182 kilometrów na godzinę. Modele 1.8 i 2.0 były zasadniczo wyposażone w układ wtrysku z kolektorem ssącym. W przypadku 1,8-litrowych silników z zapłonem iskrowym można było osiągnąć moc od 90 do 109 KM, zaś moc dwulitrowej jednostki wynosiła 113 KM przy maksymalnej prędkości 195 km/h.

Mocny także podczas jazdy terenowej – Fiat Tempra Station Wagon

Propozycją szczególną, pomyślaną specjalnie na rynek niemiecki, był Fiat Tempra Station Wagon. Z jednej strony chodziło tu o jeden z modeli kombi Fiata Tempra, a z drugiej strony o samochód z napędem na cztery koła.W ten sposób Fiat Tempra Station Wagon łączył przydatność do jazdy codziennej i terenowej ze swoimi komfortowymi cechami samochodu rodzinnego. Silnik Diesla był zasilany ropą poprzez układ wtrysku z komorą wirową. Auto miało jednostkę z pojemność skokową 1,9 litra i uzyskiwało dzięki temu – w zależności od roku produkcji i wyposażenia – moc od 65 do 90 KM oraz maksymalną prędkość w przedziale od 157 do 177 km/h.