Lamborghini Diablo

Gdy włoska kuźnia sportowych samochodów Lamborghini w 1974 roku zaprezentowała Lamborghini Countach jako następcę wycofanego z powodu typowego dla lat 60., anachronicznego wtedy designu modelu Miura, Włosi mogli znów pokazać, kto sprostał wyzwaniu skonstruowania najszybszego seryjnego samochodu sportowego na świecie. Jednocześnie okazało się, że nowy design wyrazistego kształtu nadwozia przypominającego klin oraz zamykane reflektory miały potencjał, by ukształtować image marki Lamborghini na długi czas. Za niezmienioną stylistykę modelu Countach, który przez niemal 16 lat pozostawał w programie, był odpowiedzialny przede wszystkim designer Lamborghini, jakim był Marcello Gandini. Niespotykanie długi okres wiązał się także z finansowymi trudnościami przedsiębiorstwa. Dopiero gdy amerykański konstruktor samochodów Chrysler w 1987 roku wsparł włoskiego producenta, ilość pieniędzy znów była wystarczająca, by przyspieszyć rozwój znacznie opóźnionego w czasie następcy, który miał szybko trafić do seryjnej produkcji. W 1990 roku wreszcie się to udało. Nowy flagowy model V12 włoskiego producenta został zaprezentowany jako Lamborghini Diablo. Pojazd pozostał w programie do 2001 roku.

Nożycowe drzwi poprzednika także w Lamborghini Diablo

Nie sposób nie zauważyć, że nowy topowy model Lamborghini został opracowany na podstawie projektu Gandiniego. Przyczyną mogło być również to, że widać było oczywiste podobieństwo między Lamborghini Diablo i zaprojektowanym przez Gandiniego niewiele wcześniej konkurencyjnym modelem Ferrari 348. Efekt końcowy był taki, że oba sportowe auta znacznie wyprzedzały styl modelu Countach. Głęboko osadzony przedni zderzak Lamborghini kształtem przypominał przednią część kła. Ponadto nową dynamikę sportowego auta kształtowały wbudowane w bocznych partiach karoserii wloty powietrza, które stanowiły nowy charakterystyczny element designu. Samochód miał 4,46 m długości i ponad 2 metry szerokości, przy czym jego wysokość wynosiła jedynie 1,10 m. Z tyłu dominował spojler z modelu Countach. Producent pozostawił na charakterystyczne dla tego auta nożycowe drzwi, które stały się znakiem rozpoznawczym również Lamborghini Diablo.

Lamborghini Diablo jako coupé i roadster

W pierwszych trzech latach od wprowadzenia na rynek w 1990 roku Lamborghini Diablo budowano początkowo jako dwusiedzeniowe coupé. W 1993 roku zaprezentowano otwartą wersję, która stanowiła novum w serii Lamborghini V12. Zarówno model coupé, jak i roadster wyposażono w silnik o pojemności 5,7 l, który zapewniał ponad 1,5-tonowemu Lamborghini Diablo moc do 492 KM (362 kW). Od zera do setki Lamborghini Diablo rozpędzało się w 4,1 s. Producent ustalił prędkość maksymalną na poziomie 328 km/h. W połowie lat 90. XX wieku wyprodukowano w niewielkim nakładzie egzemplarzy model Lamborghini Diablo SV, który dysponował mocą zwiększoną do 530 KM (390 kW). Od rocznika 1993 alternatywnie do wersji z napędem na tylną oś można było wybrać model z napędem na cztery koła, który od tego czasu dostępny był opcjonalnie dla wersji nadwoziowych coupé i roadster.

Nowa stylistyka i lepsze osiągi Lamborghini Diablo od 1999 roku

W 1999 roku Lamborghini Diablo zmieniło stylistykę i osiągi. Zamykane reflektory ustąpiły miejsca mniej spektakularnym, kwadratowym. Nowe modele w standardzie zyskały silnik o pojemności 6,0 l i mocy 530 KM (390 kW), dzięki któremu maksymalna prędkość Lamborghini Diablo została podwyższona do 330 km/h. Model od zera do setki przyspieszał w jedynie 3,9 s. Lepsze wyniki osiągało tylko Lamborghini Diablo GT i GTR, które wyprodukowano w niewielkiej serii pod koniec lat 90. Topowy model z silnikiem o mocy 590 KM (434 kW) rozpędzał się do 345 km/h i dzierżył tradycyjnie pożądany przez Lamborghini tytuł najszybszego produkowanego seryjnie sportowego samochodu na świecie.