Lamborghini Miura

Pierwszy model Lamborghini Miura zadebiutował na targach motoryzacyjnych w Genewie w 1966 roku. Prototyp opracowywany pod nazwą P400 zaprezentowano jako nowoczesny, szybki samochód sportowy, który wyróżniał się designem przywodzącym na myśl wygląd byka znanego z logo marki. Choć sylwetka auta nieco nawiązywała do Forda GT 40, to jednak pierwsza Miura była unikatowa pod względem wizualnym. Wyposażono ją w dwa reflektory z osłonami przypominającymi rzęsy, które miały być odpowiednikami oczu byka. Wyloty powietrza zaprojektowano tak, by przypominały rogi. Innowacją stało się także zastosowanie jednego lusterka, które miało być symbolem byczego ogona. Sama koncepcja stworzenia tego modelu to zasługa właściciela marki Feruccio Lamborghiniego, a finalny projekt został powierzony Marcellemu Gandiniemu. Auto szybko zrobiło furorę wśród wielbicieli motoryzacji. Samochody zamawiano jeszcze przed stworzeniem finalnych rozwiązań oraz przed wyprodukowaniem pierwszego modelu przeznaczonego na sprzedaż. Następcą P400 stał się P400 S znany jako Lamborghini Miura S. Potem pojawiły się kolejne, udoskonalone oraz unowocześnione auta, takie jak słynny P400 SV czy montowany jedynie na zamówienie Miura Jota. Produkcja została zawieszona w 1973 roku. W sumie wyprodukowano tylko 763 egzemplarze. Dzisiaj mają one status kultowych klasyków oraz białych kruków. Wciąż można znaleźć Lamborghini Miura jako samochód używany, jednak nie jest to łatwe zadanie.

Krótka historia Lamborghini Miura

Początki historii Lamborghini Miura sięgają 1965 roku. Samochód wciąż był wtedy w fazie produkcji i na Auto Show w Turynie zaprezentowano jedynie karoserię. Na miejscu silnika znajdował się balast, ponieważ projektanci nie zdążyli sprawdzić, czy napęd zmieści się pod maską. Już wtedy zaczęto mówić o tym specyficznym modelu, będącym notabene dopiero drugim projektem marki Lamborghini. Prawdziwy debiut pojazdu miał miejsce w 1966 roku w Genewie. Wtedy też rozpoczęto produkcję, która trwała do 1969 roku. Samochód wyróżniał się tym, że skrzynia biegów oraz silnik były połączone wspólnym smarowaniem. Auto nie posiadało dużego bagażnika z tyłu. Jego funkcję spełniał niewielki schowek umiejscowiony z przodu pojazdu. Wadą pierwszych aut z tej serii było umieszczenie silnika tuż za siedzeniem pasażerów. Takie rozwiązanie sprawiało, że wnętrze szybko się nagrzewało. Dlatego już w 1968 roku w Turynie marka zaprezentowała ulepszony wariant Lamborghini Miura S, który produkowała aż do marca 1971 roku. Został on wyposażony w elektryczne szyby, większe kolektory dolotowe silnika. Napęd zyskał też dodatkowe 20 KM. Zmieniono także wykończenia szyb, usunięto charakterystyczne rzęsy znad reflektorów oraz zmodyfikowano dźwignię wycieraczek oraz zapalniczki. W 1971 roku na rynku pojawił się kolejny model spod znaku Miura, który nazwano Miura SV. Samochód szybciej się rozpędzał, miał wyższą moc oraz osiągał większą prędkość maksymalną. Włoscy producenci nie próżnowali - w międzyczasie, to znaczy w 1970 roku, zaprezentowali koneserom odsłonę modelu Miura Jota, stworzoną z lżejszych, a zarazem bardziej wytrzymałych materiałów.

Lamborghini Miura od strony technicznej

Poza wyglądem najważniejszą oraz najbardziej innowacyjną zmianą wprowadzoną przez Lamborghiniego było umieszczenie silnika centralnie, z tyłu. Był to 3,9-litrowy napęd poprzeczny V12 o mocy 350 KM. Taki montaż silnika wymusił stworzenie dodatkowych wylotów powietrza oraz żaluzji zamiast tylnej szyby odprowadzających gorący nawiew na zewnątrz. Jednostkę połączono z 5-stopniową skrzynią biegów. Lamborghini Miura rozpędzało się do 100 km/h w 6,7 s, a do 160 km w 13,4 sekundy. Maksymalna prędkość sięgała jednak nawet 275 km/h. Karoseria auta powstała w większości z ponadczasowego oraz odpornego, a zarazem lekkiego aluminium. Jedynie tył i przód pojazdu zostały wykonane ze stali. Zgrabna sylwetka pojazdu wyróżniała się na tle konkurencji, a niewielka wysokość wynosząca zaledwie 105 cm dodawała samochodowi innowacyjności oraz bardziej sportowego charakteru. Wariant P400 był pierwszym modelem z serii Miura, nic więc dziwnego, że miał kilka wad. Problem sprawiało poruszanie pedałami oraz dźwignią zmiany biegów, bowiem wymagało to sporej siły. Gdy auto osiągało prędkość powyżej 160 km/h, zaczynało lekko się unosić. Wynikało to z dosyć sztywnej konstrukcji oraz nieco niefortunnej budowy miski olejowej. Co więcej, w gorące dni w samochodzie było naprawdę upalnie. Te mankamenty oraz usterki były eliminowane wraz z pojawianiem się na rynku kolejnych, znacznie doskonalszych wersji Miury.

S i SV, czyli Lamborghini Miura w doskonalszych odsłonach

Do tej pory czasami można znaleźć samochód używany z serii Miura, który wciąż jest w pełni sprawny oraz utrzymany w dobrym stanie. Ulepszone modele włoskiego producenta, czyli Miura S oraz SV, zostały zaprojektowane tak, by przetrwać lata wzmożonej eksploatacji. Różniły się od swojego poprzednika poszerzeniem tylnego nadwozia, wyższą żywotnością układu napędowego oraz rozdzieleniem systemu olejowego na silnik oraz skrzynię biegów. Powiększono też zbiornik paliwa, który osiągnął pojemność 110 litrów. W Miura S zwiększono też moc do 370 KM, a maksymalna prędkość wyniosła 282 km/h. Pomimo tylu ulepszeń marka cały czas pracowała nad poprawą jakości, osiągów oraz prędkości samochodu. Dlatego Miura SV miała już moc 385 KM oraz uzyskiwała prędkość maksymalną wynoszącą 290 km/h. Zmieniło się też wyposażenie. Stara drewniana kierownica została zastąpiona wariantem z obiciem skórzanym, zamontowano również radio oraz klimatyzację. Zadbano też o dodatkowe wyloty powietrza do chłodzenia tarcz hamulcowych. Dodatkowo winylowa tapicerka ustąpiła miejska skórzanej. Zwiększyło to komfort użytkowania auta. Dzięki tym kilku zmianom nowsze modele prezentowały się elegancko oraz profesjonalnie.