Toyota Carina

Największy japoński producent samochodów po raz pierwszy zaproponował Toyotę Carinę w 1970 roku jako sportową limuzynę, aby uzupełnić lukę w ofercie pomiędzy autami klasy średniej z linii Corolla a samochodem sportowym z serii Toyota Celica. Konstrukcyjnie model bazował na Toyocie Coronie, zaś w ostatnich latach oba samochody stały się nawet identyczne. W przeciągu trwającej do 1998 roku produkcji Carina proponowana była w różnych wariantach nadwozia: jako limuzyna typu liftback, fastback i notchback, a także jako coupé i kombi. Toyota Carina po raz pierwszy pojawiła się w Europie w 1971 roku jako limuzyna w wersji z silnikiem 1,6 l o mocy 75 KM (55 kW).

Toyota Carina jako limuzyna i kombi

Druga generacja Toyoty Cariny wprowadzona została w Europie wraz z rozpoczęciem produkcji nowej serii w 1978. U boku czterodrzwiowej limuzyny z silnikiem benzynowym o mocy 75 KM (55 kW) pojawił się wtedy kombi z takim samym motorem. Za to model coupé z tej serii nie od razu zawitał na europejskim rynku. Po faceliftingu w 1980 roku Japończycy po raz pierwszy zaproponowali seryjną Carinę z ręczną pięciobiegową skrzynią biegów. Model trzeciej generacji z lekkimi zmianami w wyglądzie ale bez żadnych modyfikacji silnika obecny był na rynku od 1981 do 1984 roku. W niektórych krajach europejskich kupić można też już było coupé. Tym razem z początku niedostępne były natomiast nowe silniki Diesla dla Toyoty Cariny.

Od roku 1984 w Europie pojawia się Carina II

Od 1984 roku firma sprzedawała w Europie pod nazwą Carina II czwartą generację pojazdu z napędem przeniesionym na przednie koła jako limuzynę typu notchback albo fastback. Nowy model, który poza Europą sprzedawany był jako Toyota Corona, zaprojektował włoski designer Giorgio Giugiaro, który odpowiadał także za wygląd pierwszego Volkswagena Golfa. Paleta silników budowanej w Anglii i Hiszpanii Cariny II wzbogacona została o bardziej sportowy motor o pojemności skokowej 1,9 l i 101 KM (74 kW). Produkowane dalej silniki 1,6 l były od 1986 roku zaopatrzone w katalizator. W kolejnej odsłonie Cariny II w 1988 roku oprócz limuzyny Japończycy na Starym Kontynencie znowu zaoferowali wersję kombi. Jako nowość doszedł tu silnik Diesla o pojemności 2 l i mocy 73 KM (54 kW). Modelem topowym była Carina GL o mocy 121 KM (89 kW). Nowością tej produkowanej do 1992 roku serii był również pierwszy model Toyoty Cariny z napędem na cztery koła.

Ostatnie Cariny E opuściły fabrykę w 1998 roku

Od wypuszczenia generacji modeli 1992 roku Toyota reklamowała w Europie nową wersję Corony pod nazwą Carina E. Samochód kupić można było tylko jako limuzynę typu notchback. Początkowo zaopatrzona była w dwa silniki benzynowe o pojemności 1,6 oraz 1,8 l i jednakowej mocy 107 KM (79 kW). Ciekawostką była tu technika MagerMix, dzięki której średnie zużycie paliwa zredukowane mogło zostać do około 6,5 l. Oferta Cariny E obejmowała również większy silnik 2,0 l o mocy maksymalnej 133 KM (98kW). Model topowy w wersji GT dysponował mocą do 175 KM (129 kW) przy pojemności skokowej 2 l. Asortyment uzupełniał dwulitrowy Diesel, który mógł rozwinąć moc do 83 KM (61 kW). Oprócz napędu na przednie koła dla Diesla dostępny był również wariant napędu 4x4. Ostatnie Toyoty Cariny E w wersji sportwej GT zjechały z taśm w Wielkiej Brytanii w 1998 roku.