Toyota Hiace

Choć japoński koncern Toyota jest obecnie kojarzony przede wszystkim z SUV-ami i autami hybrydowymi, marka ma też w swoim programie perełki, które nie mają nic wspólnego z nowoczesną stylistyką. Wiele osób patrząc na Toyotę Hiace nie uznałoby jej za mistrzostwo motoryzacyjnego designu, jednak to klasyczne dostawcze auto ma jedną podstawową zaletę: niezawodność. Nie ulega wątpliwości, że jest to jeden z głównych powodów, dla których Toyota Hiace jest poszukiwana na rynku wtórnym jako samochód używany bez względu na rocznik. A tych było niemało. Po raz pierwszy pojazd zjechał z taśmy w 1967 roku i na stałe wpisał się w paletę modeli japońskiego koncernu. Nazwa wywodzi się od zestawienia angielskich wyrazów high i ace, która nawiązywała do modelu ToyoAce. Ta lekka ciężarówka uznawana jest za poprzednika Hiace, a jej pierwsze egzemplarze trafiły na rynek w latach 50. Japończycy zdecydowali się wyprodukować także bliźniaczy model znany jako Toyota RegiusAce. Pod tą nazwą kryła się seria vanów, która zadebiutowała prawie 30 lat po wprowadzeniu do sprzedaży modelu Hiace. Bracia bliźniacy różnili się jedynie pod względem długości karoserii.

Toyota Hiace w wielu wersjach nadwoziowych

Pierwsza generacja auta była dostępna początkowo jako pick up o konstrukcji lekkiej ciężarówki. W tym samym roku na rynek trafił minibus, w którym umieszczono siedzenia dla dziewięciu osób. Ponadto model zadebiutował jako auto dostawcze, które szybko zyskało opinię praktycznego i niezniszczalnego. Dostęp do przestrzeni wewnątrz zapewniały boczne drzwi i tylna klapa. W 1968 roku producent uzupełnił program o wariant z sześcioma siedzeniami zamontowanymi w dwóch rzędach. Rok później zaproponowano kolejne dwie wersje pojazdu o wydłużonym rozstawie osi, który mógł pomieścić 12 i 15 osób. Na bazie tej odsłony Toyoty Hiace stworzono także wersję wykorzystywaną jako ambulans. W 1970 roku japoński koncern zadbał o dodatkowe wyposażenie zwiększające bezpieczeństwo podczas jazdy. Już rok później auto doczekało się niewielkiej modernizacji obejmującej kształt grilla. W 1972 roku wprowadzono funkcjonalną modyfikację w postaci zamiany klasycznych drzwi na przesuwne. Druga generacja modelu trafiła na rynek w 1977 roku. W ofercie było ponownie dostawcze auto, minibus i van. Minibus był dostępny w trzech wariantach: 10-, 12- i 15-osobowym. W 1979 roku pojazd poddano pierwszemu facelifitingowi, który obejmował plastikową osłonę chłodnicy. Już dwa lata później przyszedł czas na kolejną modernizację. Zmiany dotyczyły głównie kanciastych reflektorów w lekkiej ciężarówce. W minibusie natomiast zamontowano elektrycznie otwierany szyberdach oraz klimatyzację. Trzecia generacja Toyoty Hiace zadebiutowała w 1982 roku. Minibus został przemianowany na Toyotę Commuter. Trzy lata później do oferty włączono minivana, który mógł pomieścić siedem osób. Ponadto wprowadzono drobne modyfikacje wewnątrz auta. Niedługo trzeba było czekać na napęd na cztery koła - dostępny był on od 1987 roku. Dwa lata później zaprezentowano czwarte wcielenie modelu. Pojazd poddano kolejnemu faceliftingowi w 1993 roku, który poskutkował modyfikacją reflektorów. Dodatkowo producent zadbał o podniesienie poziomu bezpieczeństwa, montując seryjnie poduszkę powietrzną dla kierowcy. Pięć lat później wprowadzono kolejne zmiany w postaci nowego wyglądu grilla i zderzaków. Piąta generacja auta trafiła na rynek w 1995 roku. W zależności od wersji pojazd można było nabyć z systemem ABS. Najnowsze wcielenie auta jest produkowane od 2004 roku. Toyota Hiace zyskała nowocześniejszy wygląd i zjeżdżała z taśmy w czterech wariatach zróżnicowanych pod względem długości i wysokości karoserii.

Toyota Hiace z napędami benzynowymi i Diesla

Pierwsza generacja modelu w wersji pick-up była napędzana przez silnik Otto o pojemności 1,3 l zaczerpnięty od Toyoty Corony. Motor dysponował mocą 41 kW. Auto osiągało wysoki moment obrotowy przy niskich obrotach. Toyota Hiace jako minibus była produkowana z silnikiem o mocy 77 koni mechanicznych. Wersja, którą wykorzystywano jako karetkę pogotowia, była napędzana przez dwulitrowy silnik o tej samej mocy co minibus. Po modernizacji wariant dostawczy zyskał napęd o pojemności 1,5 litra. W drugiej generacji do palety silników dołączył Diesel. Wyposażona w niego Toyota Hiace była dostępna z pięciobiegową manualną przekładnią. Facelifting z 1981 roku przyniósł modelowi także czterostopniową automatyczną skrzynię biegów, która współpracowała z silnikiem wysokoprężnym. W trzecim wcieleniu modelu pod maską pracowały silniki benzynowe o pojemności od 1,8 do 2,2 l oraz Diesla o pojemności skokowej 2,2 litra. Czterobiegowa automatyczna skrzynia biegów była dostępna jedynie w wersji benzynowej. Czwartą generację modelu również sprzedawano z silnikami benzynowymi o pojemności od 2,0 do 2,4 l oraz dwu- i trzylitrowymi motorami Diesla. W kolejnej generacji do oferty benzynowców dołączono jednostkę o pojemności 2,7 litra. Ostatnią wersję auta oferowano z silnikami benzynowymi o tej samej pojemności, a także ponownie z trzylitrowym napędem wysokoprężnym.