Triumph Spitfire

Triumph Spitfire to sportowy samochód osobowy produkowany w latach 1962-1980 przez brytyjski koncern Triumph Motor Company. Pojazd charakteryzował się nadwoziem typu roadster oraz wyłącznie dwoma miejscami w kabinie. Auto bazowało na projektach tworzonych dla marek Standard-Triumph w 1957 roku. Za jego stylistykę był odpowiedzialny pochodzący z Turynu Giovanni Michelotti, jeden z największych designerów samochodów sportowych w XX wieku. Wyraźnie zarysowane linie karoserii, niewielkie reflektory oraz chromowane detale sprawiały, że auto wyprzedzało motoryzacyjne trendy, stając się obiektem pożądania dla wielu kierowców. Konstrukcja samochodu została oparta na modelu Herald o nadwoziu sedan, zaś sama produkcja była prowadzona w zakładach Standard-Triumph zlokalizowanych w środkowej Anglii. Bardzo ciekawa sylwetka i idealnie dopracowane zawieszenie z szerszym rozstawem kół tylnej osi sprawiają, że nawet dziś samochód używany potrafi zapewnić ogromną satysfakcję z jazdy. Do tego należy także dodać prawie 90 KM pod maską, czterobiegową, manualną skrzynię biegów oraz niewielki ciężar nieprzekraczający 800 kilogramów. Przez cały okres produkcji powstały cztery generacje modelu. I chociaż Triumph Spitfire znany jest przede wszystkim jako oryginalny kabriolet, warto pamiętać o tym, że przez kilka lat w sprzedaży była również wersja z zamkniętym nadwoziem. Pokrewnymi modelami są wspomniany Triumph Herald, Triumph Vitesse oraz Triumph GT6. Za jego największych konkurentów uznawane są Austin-Healey Sprite oraz MG Midget.

Wyprzedzić konkurencję - historia modelu

Historia powstania samochodu Triumph Spitfire jest ściśle powiązana z dokonaniami konkurencji. W 1958 roku brytyjski koncern motoryzacyjny Austin zaprezentował swój rewolucyjny model Austin-Healey Sprite. Sportowe auto o niewielkich gabarytach i ciekawej, dynamicznej sylwetce powstało za sprawą znanego projektanta Donalda Healeya. Model odniósł ogromny sukces, co zmobilizowało firmę Standard-Triumph do stworzenia konkurencyjnego pojazdu. Rok później marka przedstawiła prototyp sportowego auta o nazwie Bomb. Kryzys finansowy koncernu spowodował jednak, że plany wprowadzenia modelu do produkcji seryjnej musiały zostać odłożone w czasie. Okoliczności uległy zmianie w 1961 roku, kiedy przedsiębiorstwo zostało przejęte przez firmę Leyland Motors. Triumph Spitfire został oficjalnie zaprezentowany rok później podczas London Motor Show, a w kilka miesięcy po debiucie pierwsze egzemplarze wyjechały na ulice europejskich miast. Pierwsza generacja pojazdu sprzedała się w ilości 45 tysięcy sztuk. W 1965 roku rozpoczęto produkcję drugiej generacji samochodu. Triumph Spitfire został poddany kosmetycznym modernizacjom nadwozia. Dotychczasowy silnik R4 1.1 OHV został zmieniony na jednostkę napędową o większej mocy. Zmodyfikowano też układ rozrządu, zamontowano kolektor dolotowy chłodzony cieczą oraz kolektor wydechowy o większym przekroju. Triumph Spitfire III generacji zadebiutował z kolei w 1967 roku. Samochód przeszedł gruntowy facelifting, w wyniku którego została całkowicie zmieniona stylistyka przedniej części nadwozia. Aby podwyższyć poziom bezpieczeństwa, koncern wyposażył auto w nowe, bardziej wytrzymałe zderzaki. Do 1970 roku, kiedy z taśmy produkcyjnej zjechał ostatni Triumph Spitfire III, w fabryce powstało ponad 65 tysięcy egzemplarzy modelu. Od tego roku produkowana była IV generacja pojazdu. Tym razem zmiany objęły tylną linię nadwozia. Zderzaki zyskały masywne, plastikowe elementy. Wskaźniki, umieszczone do tej pory w środkowej części deski rozdzielczej, znalazły się za kierownicą. Pod maską pojawił się natomiast słabszy silnik - dotychczasowy generował bowiem ogromną ilość spalin. Triumph Spitfire miał zostać także wyposażony w chowane reflektory. Pomysł nie został jednak zrealizowany ze względu na wysokie koszty produkcji.

Solidne jednostki napędowe kluczem do sukcesu

Triumph Spitfire zaskakiwał nowoczesnymi jak na ówczesną epokę rozwiązaniami konstrukcyjnymi. Idealnie zestrojone zawieszenie zapewniało wygodę podróży. Gwarantowało też świetne właściwości jezdne i bezproblemowe pokonywanie zakrętów. W pierwszej generacji pojazdu pod maską znalazł się silnik R4 OHV o pojemności 1,1 litra. Jednostka zasilana przez podwójny gaźnik pozwalała uzyskać maksymalną moc rzędu 64 KM przy 5750 obrotach na minutę. Auto mogło rozpędzić się do blisko 150 km/h. W 1964 roku koncern zaproponował kierowcom opcję montażu nadbiegu, co pozwoliło osiągnąć jeszcze wyższy komfort prowadzenia. Motor montowany w samochodach drugiej generacji mógł z kolei uzyskać moc 68 KM i 6000 obrotów na minutę. Wzrosła również maksymalna prędkość do 154 km/h. Triumph Spitfire III generacji zyskał unowocześniony silnik R4 1.3, którego cechą charakterystyczną były cylindry o powiększonej średnicy z 69,3 mm do 73,7 mm. Jednostka generowała moc na poziomie 73 KM, uzyskując przy tym 6000 obrotów na minutę. I chociaż maksymalna prędkość nie uległa zmianie, to został skrócony czas potrzebny do rozpędzenia się do setki. Nie zmienia to jednak faktu, że motor ten generował znaczną ilość spalin, przez co w pojazdach IV generacji został wprowadzony słabszy wariant silnika. Nowa, 62-konna jednostka napędowa osiągała maksymalnie 5500 obrotów na minutę i mogła rozpędzić się do 140 km/h. Od 1975 roku koncern oferował auta z silnikiem R4 1.5. Wzrost momentu obrotowego w większym zakresie prędkości obrotowej zaowocował bardziej efektywną jazdą w terenie miejskim. W 1980 roku zaprzestano produkcji modelu. Do tego czasu z taśmy produkcyjnej zjechało prawie 315 tysięcy egzemplarzy pojazdu. Solidne wykonanie i nieszablonowy design sprawiają, że po kilkudziesięciu latach można spotkać na rynku wtórnym zadbany samochód używany, który pozwoli kierowcy na moment cofnąć się w czasie i przeżyć niesamowite emocje podczas podróży.